Beste vrienden en vriendinnen,
Het eerste gedeelte van de treinreis van Bandung naar Yogya was weer een feest voor het oog. Ik geniet altijd weer van het landschap waar we langsrijden, vooral het deel dat na ongeveer een uur na het vertrek uit Bandung komt. Vlak voor Leles ontvouwt zich een schitterend panorama, de trein gaat dan een dal in. Helaas wordt het landschap minder mooi als de grens tussen West- en Oost Java is overschreden. Ook de plaatsen waar we langs komen hebben voor mij nog enige betekenis. Tasikmalaya, de plaats waar mijn grootvader in 1912 als stationschef 2e klasse is overleden, Manonjaja, waar de jongste zus van mijn vader is geboren, Gombong, de plaats waar mijn moeder als onderwijzeres les heeft gegeven voor ze met mijn vader trouwde en waar ze de sprookjes van haar baboe optekende, die ze later uitwerkte en die in de Moesson zijn gepubliceerd.
De aankomst in Yogya is dan weer een tegenvaller als je langs de taximaffia moet, die veel te hoge tarieven hanteren en die geen meters hebben, ik begrijp niet waarom hier niets tegen gedaan wordt. Ik heb later begrepen dat er wel taxiโs met een meter voor het Hotel Garuda op de Malioboro staan, waarom staan die niet voor het station? Met zware koffers naar Hotel Garuda lopen in de hitte valt niet echt mee.
Na het inchecken in het hotel ben ik naar de Malioboro gegaan, waar een parade was van jongelui in de klederdracht van hun provincie.
Ik heb een hotel in een zijstraat van de Malioboro op loopafstand van de Malioboro-Mall. De wandeling daarnaar toe is een avontuur op zich, langs al de verkopers van souveniers en kleding. En natuurlijk de mannen die je proberen batik aan te smeren voor een veel te hoge prijs, ik ben dit jaar nog niemand tegen gekomen die me probeerde te verleiden mee te gaan naar een batik tentoonstelling, die de laatste dag heeft en die uitverkoop houdt en die dat een week later nog steeds heeft. Maar ik ben hier nog enige dagen.
Wat hier ook is en dat ik in Bandung niet meemaakte, is dat โs-morgens regelmatig personen het hotel binnenlopen en eten proberen te verkopen. Ik heb zo nasi kuning en nasi goreng gekocht. Ook worden allerlei andere etenswaren zoals lumpia, risolles, martabak en kue lapis aangeboden. Het helpt natuurlijk ook dat het hotel geen keuken heeft. Ook kan ik hier uit een warung aan de overkant eten en drinken bestellen dat dan wordt gebracht en dat bijna niets kost. Ik heb 2 lumpias, 2 risolles en 2 kue lapis gekocht voor 6.000 rp, omgerekend is dat โฌ 0,40.
Ik ben ook naar Fort Vredeburg geweest, dat nu een museum is. Vorig jaar moest ik entree betalen, maar dit jaar mocht ik gratis naar binnen, het bleek dat er een ceremonie was ter ere vann de Sumpah Pemudah, de herdenking van de eedaflegging in 1928.
Donderdagmorgen was voor het hotel een hoop lawaai, toen ik ging kijken waren er 3 mannen, die een gedresseerde aap aan een ketting bij zich hadden, die ze allerlei kunstjes lieten doen. Ik vond het zielig voor het aapje.
Zondag vertrek ik naar Kediri. Ik. Heb al een busje besproken, ik vertrek om 7.30 uur. Kosten 115.000 rp is ongeveer 7.50 โฌ, je bent dan ca 325 km verder naar het oosten.
Groetjes,
Eric
