Als je in een derdewereldland land voor een cent geboren bent dan is het erg moeilijk om zelfs maar een stuivertje te worden. Ouders die zelf druk bezig zijn met overleven. Geen geld voor reken-, lees- en schrijflessen laat staan een normale schoolopleiding. Weinig mensen in je omgeving die als voorbeeld kunnen dienen. Geen geld om een klein handeltje te beginnen. Niets. Erg moeilijk en voor velen onmogelijk. Het is een vicieuze cirkel waar deze mensen in zitten, heel triest.
Toch zie je dat de mens vindingrijk en volhardend kan zijn.
In 1997 was het verkeer in Jakarta een chaos en dat zal het nog steeds wel zijn. De grote doorgaande wegen waren vaak gestremd door het overstelpend drukke verkeer dat bestond uit het totale palet van handkar tot luxe limousine. De weg oprijden vanuit een parkeerplaats of uitrit vergde niet alleen behendigheid maar ook het nodige toeter- en duwwerk.
Hier bleek een kans te liggen voor de kansarmen. Zodra ze zien dat jouw taxi of auto de weg op moet vragen ze een paar rupiahs om vervolgens met handgebaren het verkeer te stoppen zodat je kunt invoegen. Ik noemde ze de EHBI-ers, de eerste hulp bij invoegen.
Jakarta (1997)
![jakarta_verreverwondering]()
Jakarta (1997)
Het is niet zo gemakkelijk om het razende verkeer zomaar te onderbreken met de blote hand, dus de EHBI-er die het al wat langer doet spaart wat rupiahs voor de aanschaf van een voetbalfluitje. Dat maakt meer lawaai en het helpt om de klant sneller te laten invoegen. Zijn effectiviteit als EHBI-er neemt daarmee aanzienlijk toe en de beloning is ietsje beter. Nog beter gaat het met een platte pet. In een land als Indonesië heeft een uniform een behoorlijke status, dus al loop je in afgedragen kleding maar draag je een platte pet, dan maakt het meer indruk.
Jouw zelf gecreëerde job wordt daarmee schijnbaar formeel. De ervaren EHBI-er beschikt dus over een platte pet, maakt niet uit van welk genre, leger, bewaking of fanfare, als het maar een officiële indruk maakt. Deze EHBI-ers hebben zichtbaar carriÚre gemaakt en de top van hun professie bereikt.
Nu zul je zeggen: âWaarom geen uniform dan? Dat is toch nog formeler dan slechts een pet?â Jazeker, maar als je zover bent dat je een heel uniform kunt betalen dan wordt je EHBP-er, eerste hulp bij parkeren ofwel parkeerwacht! Dat verdient nog beter en soms heb je zelfs een hokje.
Maar er bleken meer mogelijkheden om als kleine zelfstandige de kost te verdienen. De carpoolmeerijder is zoân job. Er moet meer dan Ă©Ă©n persoon in een auto zitten om over de carpoolstrook van de snelweg te mogen rijden en niet iedereen heeft een collega die dezelfde tijd en route als jij moet rijden. De carpoolmeerijder biedt dan uitkomst. Ze staan aan de rand van de stad bij het begin van de carpoolstrook klaar om als betaalde passagier mee te rijden. Een gemakkelijke autobahn baan. Hoe de jongens terugkeren naar het begin van de carpoolstrook zonder kosten te maken is me echter niet duidelijk geworden. Lopend, liftend of gewoon wachtend tot het eind van de werkdag als de carpoolmobilist weer naar huis moet?
Hou je niet van dat gedoe met autoâs dan is kapper-zonder-kapsalon een alternatief. Een kam, een schaar en een keukenstoel en een plekje op een grasveldje naast de weg zijn voldoende. Een erg basic maar eerlijk beroep. Heb je wat verdiend en wil je hogerop als kapper dan zorg je voor een spiegel en een laken. Zeer lage investering, geen huurlasten en geen belastingen. Alleen bij regen heb je even een probleem.
Van niets naar ietsje, wie arm is moet (vinding)rijk worden.
auteur: F.G. Geuther © 2015
